หัวใจสาปรักปีศาจ

ฮืออออ แม่จ๋าพ่อจ๋า ช่วยลูกด้วย อาเฟียร์อยากหันหลังวิ่งหนีให้รู้แล้วรู้รอด แต่สองขากลับแช่นิ่งไม่ขยับคล้ายถูกสาปให้เป็นหิน

จนกระทั่งนิ้วที่เคาะโต๊ะอยู่นั้นยกขึ้นปลดกระดุม ดวงตาสองข้างจึงถูกสาปเพิ่มให้หยุดมองไปด้วย

“เอาเสื้อไปซักให้กูด้วย”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มหนักยิ่งกว่าตอนเดินเข้ามา เมื่อเอเดนถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่โยนพาดไปที่กลางหัวมนุษย์ตัวเล็กผู้ต้องคำสาป

“มึงมาถอดอะไรตรงนี้ เดี๋ยวแม่งเลือดกำเดาพุ่งตายห่ากันหมดพอดี” โอโซนมองเพื่อนแล้วส่ายหัว ที่ยามนี้โชว์แผงอกแน่น กล้ามท้องขึ้นลอนชัดหกลูก เรียกเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มน่าหนวกหู “ว่าแต่เสื้อมึงเปื้อนคราบเลือดตั้....” คำพูดหยุดชะงักหายไปไหนคอ เมื่อเห็นแหล่งที่มาของคราบเลือดบนเสื้อเชิ้ตเพื่อน

“เฟียร์!! เลือดกำเดามึงไหล” เวหาตะโกนลั่นช่วยเพิ่มความอับอาย ก่อนจะคว้าเสื้อเชิ้ตที่คลุมหัวเช็ดเลือดที่จมูกให้อาเฟียร์ด้วยความเป็นห่วง

“เช็ดเสร็จมึงคลุมหัวไว้ให้กูด้วย ตอนนี้กูหาปี๊บไม่ทัน” ถ้าไม่ติดว่ากลัวตาย คงทิ้งตัวเอาหัวโหม่งโลกหนีความอับอาย เมื่อไม่อาจทำได้จึงยืนหน้านิ่งบอกเพื่อนอย่างอับจนหนทาง ก่อนจะทำตัวเป็นมนุษย์ว่างเปล่า เมินสายตาที่มองมาจากรุ่นพี่ร่วมโต๊ะ รวมทั้งเวหาที่ตอนนี้หัวเราะคิกคักถูกใจ